Dat soort volk - Paul De Leeuw

Meneer

Meneer, de oudste zoon

Dat is een vet secreet

Spuit elf in persoon

Weet zelf niet hoe-die heet

Hij leutert uit z'n nek

Hij drinkt zich suf meneer

Hij s-s-stottert als een gek

Want denken gaat niet meet

Hij drinkt hij hijst hij zuipt

Hij trekt een grote bek

Tot ie z'n bed in kruipt

Met een bezopen kop

Maar 's morgens staat ie op

De godvergeten vlerk

En wankelt naar de kerk

Als alle huichelaars

Hij knielt niet eens, hij zit

Lijkwit, 't is net een kaars

Want u weet, meneer

Dat soort volk

Dat denkt niet na, meneer

Dat denkt niet na

Dat bidt



En dan de jongste zoon

Die heeft dat meidenhaar

Dat haar tot op z'n kont

Da's ook een mooi stuk stront

Doet aan liefdadigheid

Nou ja, vergeet het maar

Hij trouwde met een meid

Een meid hier uit de stad

Nee, uit de andere stad

Maar rotzooit rustig door

Hij weet nog wat ie wou

Een keurig nette jas

Een keurig nette tas

Een keurig nette das

Hij weet nog wat ie wou

Hij wilde centen zat

Maar hij is niet gehaaid

Hij blijft een kleine rat

Want u weet, meneer

Dat soort volk

Dat jaagt niet na, meneer

Dat jaagt niet na

Dat draait



En dan is er de rest

De moeder die nooit praat

Die nooit iets zinnigs zegt

Een vader, inderdaad

Die hangt met snor en vest

Te pronk in salon

Te kijk op groot formaat

Gestorven op een hoer

Ziet ie z'n vrouw en kroost

Genieten van hun voer

De soep die gaat van: bglrhddg

En nog een lepel: blggrdjbl

Ook oma zit erbij

Met Parkinson op schoot

Ze wachten op d'r geld

Maar oma wil niet dood

D'r handen praten nog

Maar niemand is ontroerd

Wan