Diner - Paul De Leeuw

We waren, denk ik, net drie maanden niet meer bij elkaar

Toen hij me belde, om te vragen hoe het met me was

Ik zat toen al niet meer zo vreselijk in zak en as

En zijn afwezigheid voelde toen al een tijdje niet meer raar

Hij zei: "Je spreekt met mij, je bent me toch nog niet vergeten?"

En "Weet je nog, we zouden toch een keertje samen eten"

Dat was waar

We spraken daarom af in "De Vier Wilgen" aan de Herengracht

Omdat we samen daar, besloten we, het vaakst hadden gezeten



En dus die week daarop, hij had een roosje meegebracht

Zaten we daar opeens weer samen in dat restaurant

Er leek geen klap veranderd, er was slechts een achterstand

In zaken die we vroeger altijd met elkaar bespraken

Hij was nog met die ander maar dat had ik wel verwacht

Hij noemde hem een schat, maar vond dat hij dat niet kon maken



We praatten over onze tijd

En over dat hij nog steeds nagelbijt

En ik dacht opeens, wat is het toch een lieve man

Het voelde zo vertrouwd, we hebben geen minuut gezwegen

Alsof ik er een goede vriend had bij gekregen

Dit was het bewijs dat dat dus blijkbaar kan

We hebben zelfs nog een dessert genomen

En om een uur of twaalf stonden we pas weer buiten, samen op de

Herengracht

En constateerden: "Kijk, er komen nieuwe blaadjes aan de bomen"



En daarna ging hij weg en was ik weer alleen

Ik heb hem nog een tijdje na staan kijken

En dacht: "Wat een voortreffelijk besluit"

Het leven kan vaak zo eenvoudig blijken



Maar later toen ik thuis zat op de bank

Voelde ik toch die treurigheid van binnen

Dat was het dus en nu is het voorbij

Het wachten kan weer gaan beginnen