Een slapende stad - Paul De Leeuw

Een slapende stad, ik weet niet meer waar

't Is achteraf raar dat ik de naam vergat

Een slapende stad, ik weet niet meer waar

Met de wacht om me heen zonder klok, zonder kaart

In het donker alleen met een modderig paard

En door merg en been zijn ze ruzie aan het maken

Onder een van de daken, hij met haar, zij met hem

Met dee krakende stem van mijn lijf dat al slaapt



Een slapende stad, ik weet niet meer waar

't Is achteraf raar dat ik de naam vergat

Een slapende stad, ik weet niet meer waar

En het hart in mijn borst is zo moe, is zo moe

Ik kan nergens naartoe ik verga zowat van dorst

Ik geef mijn paard te drinken, ik zie de sterren blinken

En denk aan mijn lot, vroeger werd ik onthaald als een vorst

Als een god, maar mijn angst werd te groot en nu ben ik verdwaald



En hier sta ik kappot op een reis zonder ziel

Op een vlucht voor de dood en de dood haalt me in

Een slapende stad, ik weet niet meer waar

't Is achteraf raar dat ik de naam vergat

Een slapende stad, ik weet niet meer waar

Vroeger heb ik geloofd in geloof en geluk

Vroeger heb ik geloofd in het kan echt niet meer stuk

Maar de tijd zet de mens met der tijd onder druk



En opeens zingt de wind een herfstig melodietje

En de mens buigt het hoofd, de zwanenzang begint

Zo anders dan het liedje uit het boek van een kind

Vroeger heb ik geloofd in een vrouw is een vrouw

Maar een vrouw is een trut, een ellendige trut zonder liefde of trouw

Znder toekomst een vrouw baart geen kinderen maar zorgen



Een slapende stad, ik weet niet meer waar

't Is achteraf raar dat ik de naam vergat

Een slapende stad, ik weet niet meer waar

En opeens zag ik jou, je kwam zomaar voorbij

En je weet wat ik zei "het begint weer opnieuw."