De Verloren Zoon - Kadril

De derde in de rij, vaders jongste zoon

Hij was pas twintig en eiste z'n loon

Hij zou 't wel vinden, liet z'n vrienden staan

zonder laatste groet is hij van huis gegaan

Ze hebben van hem nooit meer iets gehoord

't Heeft hun leven zeker niet verstoord

De zoon was verloren, ergens overboord



Hij droomt van verre landen, zeilen naar de zon

Een land met mooie stranden, waar 't leven echt begon

Maar boven alle landen hield hij van de stad

waar hij alle zorgen en z'n thuis vergat

waar hij in de morgen de grootste kater had

tot hij 's avonds een nieuwe liefde vond

liefde voor een glas of een mooie vrouwenkont



Alle mooie kleuren van ogen mocht hij zien

Alle zoete geuren ruiken bovendien

in de liefste armen z'n dagelijkse troost

Mooier was 't voor hem dan een wervelende kroost

levend in dromen, rijker dan geeneen

Zo is hij gestorven ergens heel alleen

Niemand vroeg zich af waarom hij plots verdween



Dit nachtelijk verhaal heeft hij zelf verteld

hetzelfde verhaal dat vele jaren telt

Zijn leven is voorbij, de sporen zijn gewist

Na hem komt er een ander die in 't zelfde water vist

Na hem komt een man, die alles beter kan

In z'n handen de resten van z'n loon

't is al lang geschreven: de verloren zoon.