Bergen En Ravijnen - Clouseau

Er zijn zo van die dagen

dat een zwerver in me leeft

ik moet naar buiten breken

ver weg van al wat mij omgeeft

dan kan ik niets verdragen

loop nerveus en overstuur

in m'n bloed klopt verlangen

naar onstuimig avontuur



Het kan opeens gebeuren

en het valt zo plots op mij

geen mens houdt mij nog tegen

zelfs m'n liefste, zelfs niet jij

ik kan het niet verklaren

't is een gloed die smelt en brandt

ja los wil ik me scheuren

los van elk gezond verstand



Het zijn bergen en ravijnen

of een zaal van duizend man

of de hitte van woestijnen

die ik graag bedwingen zou



Dan scheur ik door de nacht

door de hitte die me slaat

een dorre witte vlakte

die me naar de eindstreep jaagt

dan luwt opeens de storm

een rust die mij herschept

onpeilbaar is de vreugde

als je iets veroverd hebt



Het zijn bergen en ravijnen

of een zaal van duizend man

of de hitte van woestijnen

die ik graag bedwingen zou



'T is een beest dat wild te keer gaat

dat m'n angsten overstemt

het gevaar dat me uitdaagt

toe ik wil dat jij me temt



Dan wenkt opnieuw de haven

van een huis waar ik verblijf

dan proef ik weer de liefde

van haar zoete warme lijf

vind ik opnieuw de kant

van het leven dat zich schrijft

tot dat de onrust wakker wordt

en mij weer naar buiten drijft



Naar de bergen en ravijnen

of een zaal van duizend man

of de hitte van woestijnen

die ik graag bedwingen zou



'T is een beest dat wild te keer gaat

dat m'n angsten overstemd

het gevaar dat me uitdaagt

toen ik wil dat jij me temt



nananana nanananana nananana