Aprhodite - Boeijen Frank

Sommigen zeggen dat liefde een leugen is

Dat Aphrodite niet uit de zee werd geboren

Sommigen zeggen dat haat de waarheid is

Jammer voor hen maar die zijn verloren



En ik weet niet goed bij wie ik hoor

Ik loop er maar wat tussendoor

Het is better dat ik mezelf niet zo goed ken

Nu ik eindelijk zie wie je werkelijk bent



Het kan zijn dat liefde een vermomming is

En dat alles een schaduw is

Van de werkelijkheid

Het kan zijn dat vriendschap een excuus is

Om jezelf niet te verliezen in eenzaamheid



En ik weet niet goed wat ik denken moet

Vrienden genoeg zelfs in overvloed

Ik zeg dit met een trillende stem

Nu ik eindelijk zie wie je werkelijk bent



In elke voorbijganger schuilt een vriend

Wanneer zijn wij zo vervreemd van elkaar

Is het de angst voor bezit of voor verlies

Misschien zijn we daarom wel zo bang voor elkaar



Ik zou kunnen zeggen dat ik alles heb

Ik zou kunnen zeggen dat ik niet verloren ben

Want weet je dat ik vertrouwen in je heb

Nu ik eindelijk zie wie je werkelijk bent



Je weet ik ben en man van weinig woorden

Als het gaat over het diepste van de ziel

Maar sinds de dag dat je mijn hart doorboorde

Viel die angst zo maar in het niet



En hier staan we dan aan de kust van de zee

Daar heb je het schip en het neemt ons mee

Misschien brengt het geluk

Misschien doet het pijn

Als we eindelijk zien wie we werkelijk zijn



Als we eindelijk zien wie we werkelijk zijn

En er geen middelen meer voor nodig zijn

Geen stof geen geest niets van het aardse bestaan

Maar voor eeuwig in het onbekende zijn opgegaan



Dan leven we voort als een oude legende

Waar 's avonds aan tafel van wordt verhaald

En ik hoop dat degene die de verteller is

Eindelijk ziet wie hij werkelijk is



Als we eindelijk zien wie we werkelijk zijn